Aanvaarden: de sleutel tot rust en energie

Aanvaarden…

Het klinkt eenvoudig en toch slagen we er niet altijd in.
Ik geloof écht dat aanvaarding de basis is van een gelukkig leven in het hier en nu.
Niet in het verleden, niet in de toekomst, maar hier en nu.

Wat is aanvaarding?

Aanvaarden betekent de realiteit onder ogen zien, ook als die niet is wat je had gehoopt.

Je hoeft het niet goed te vinden, je hoeft het er niet mee eens te zijn.

Door te zeggen: “Ik aanvaard”, stop je met vechten tegen het verleden — en komt er ruimte vrij voor de toekomst.

Veel mensen zeggen: “Dat kan ik niet aanvaarden, dat is te erg voor mij.”

Gebeurtenissen gebeuren nu eenmaal, of je het wil of niet. Ze zijn gebeurd, en dat kan je niet meer veranderen.

Zolang je zegt “ik kan dit niet aanvaarden”, blijf je naar het verleden kijken.

Zodra je zegt “oké, ik aanvaard”, kan je beginnen kijken naar de toekomst.

Waarom is het belangrijk?

Door te kiezen voor aanvaarding, breng je automatisch een halt toe aan alle energieverslindende pogingen om het verleden te veranderen.

Zolang er geen teletijdmachine bestaat, kunnen we niet terug.

Door te stoppen met die strijd komt er tijd en energie vrij om je aandacht te richten op wat wél belangrijk is.

En dan komen we bij het concept van waarden. Waarden zijn persoonlijk: wat vind jij belangrijk in je leven?

Als je dingen doet die in lijn zijn met je waarden, kost dat geen energie — het geeft je energie.

Het laadt je batterijen op, zodat je ook de dingen kan doen die wél moeite kosten. 

Hieronder 2 verhalen over "Aanvaarding":

Meester Hakuin

Er was eens een oude wijze man, Meester Hakuin, die leefde in Japan. Hij stond bekend om zijn scherpe geest en zijn manier van onderwijzen.

In het dorp waar hij woonde, raakte een jong meisje zwanger.

Toen haar ouders haar onder druk zetten om te vertellen wie de vader was, zei ze uit angst en schaamte: “Het is Meester Hakuin.”

De ouders waren woedend en brachten het kind, zodra het geboren was, naar Hakuin.

Ze beschuldigden hem openlijk en lieten het kind bij hem achter.

Hakuin, die een gerespecteerde leraar was, verloor hierdoor zijn reputatie.

Mensen keken op hem neer, hij werd gemeden en veroordeeld.

Maar Hakuin zei slechts: “Is dat zo?”

Hij nam het kind aan, zorgde ervoor, voedde het op en deed wat nodig was.

Een jaar later kreeg het meisje wroeging en bekende dat de echte vader een jonge man uit het dorp was.

Haar ouders schaamden zich diep en gingen naar Meester Hakuin om hun excuses aan te bieden.

Ze vroegen het kind terug.

Hakuin gaf het kind zonder verzet terug en zei opnieuw: “Is dat zo?”

De boer en zijn paard

Er was eens een oude boer.

Hij had één paard, dat hij gebruikte om zijn land te bewerken en zijn goederen te vervoeren.

Op een dag liep het paard weg.

De buren kwamen langs en zeiden: “Wat een pech!”

De boer antwoordde enkel: “Is dat zo?”

Enkele dagen later kwam het paard terug… samen met een hele kudde wilde paarden.

De buren zeiden: “Wat een geluk!”

De boer zei opnieuw: “Is dat zo?”

De zoon van de boer probeerde één van de wilde paarden te temmen.

Hij viel eraf en brak zijn been.

De buren zeiden: “Wat een ongeluk!”

De boer zei weer: “Is dat zo?”

Kort daarna brak er oorlog uit.

Alle jonge mannen uit het dorp werden opgeroepen om te vechten.

Velen kwamen nooit terug.

Maar de zoon van de boer, met zijn gebroken been, werd niet meegenomen.

De buren zeiden: “Wat een geluk!”

En de boer zei nogmaals: “Is dat zo?”

Deze verhalen tonen hoe aanvaarding ons kan helpen om niet vast te klampen aan oordeel of verwachting.

Door te zeggen “Is dat zo?” laat je los wat je niet kan veranderen, en richt je je energie op wat wél mogelijk is.

In mijn werk als jongerencoach zie ik hoe bevrijdend het kan zijn om gebeurtenissen te aanvaarden.

Het opent de weg naar herstel, richting en energie. Misschien is dat ook voor jou een stap die de weg vrijmaakt naar meer rust.